Ik laat me natuurlijk niet zomaar aan de kant zetten. Zeker niet door iemand in een rood/witte outfit met nummer 14 er op. Wat zegt dat nou? Helemaal niks! Bovendien ben ik de laatste tijd ook into voetbal. Regelmatig voetbal ik ’s ochtends vóórdat we naar school gaan, samen met Dzjez. Dat is recent hoor! Sinds kort vind ik het pas leuk.
Wat ik ook superleuk vind de laatste tijd (en dat blijf ik doen), is steppen. Steppen op een step (blijft een vreemd woord, dat er omheen blijft draaien om wat het nou eigenlijk is. ‘Step’, is dat eigenlijk wel een Nederlands woord? Ik denk dat het van het woord ‘step’ komt uit het Engels, en dat betekent gewoon stap…. en stappen doe je dus niet met een step. Je zet af met één been, op een plank met wieltjes en een stuur. Nu zijn we ergens, want dat komt in de buurt van het woord ‘pedaal’ wat betekent: hefboom bediend met de voet of trapper. Komt van het Latijnse pedalis wat ‘bij de voet behorend’ betekent. Daar komt het woord autoped vandaan. Lang verhaal kort, het gaat niet automatisch, ik ben het die het doet, dus noem ik het een Jayped), dat doe ik dus nu ook….
Verder ben ik HARD aan het werk om mijn brein te trainen. Vanochtend (zondag) eerst al gerekend als een brandweer, en daarna taal. Op de moderne manier, met computer en koptelefoon. Goed luisteren en dan het woord typen. Hieronder, als je goed kijkt, zie je hoe ik dat doe.
Dat is de manier dus om dat te doen. En hoe meer ik het doe, hoe slimmer ik word.
Als ik klaar ben ga ik weer lekker spelen. Binnen of buiten, weer of geen weer, want ik heb het toch niet gauw koud. Ik heb twee wangen die werken als kleine vermarminkjes. Die worden telkens roder (en warmer) naarmate het kouder wordt. Handig. Liefst ga ik nog op blote voeten, heb ik overgehouden uit Indonesie, maar dat mag niet.
Soms heb je van die dejavuutjes. Vandaag was er een. Na laaaaang wachten door Corona en foute maat, hadden we vandaag een slot bij de Ajaxshop in Amsterdam. Dat is niet zomaar een shop, maar een SHOP IN DE ARENA VAN AJAX. Het heiligdom der heiligdommen dus. En ik was er. Met mama.
Zoveel Ajaxspullen. Dat is bijna te veel voor een 9 jarige om om te nemen. Alles rood-wit, of groen van de keeper. Ja dat hebben ze goed voor elkaar bij Ajax. Als je wilt kun je daar je zakgeld voor de komende 33 jaar wel uitgeven.
Dat hoefde nu dus niet, want dit was nog steeds van m’n verjaardag/sinterklaas (kan beide zijn), en dat past altijd in het budget. En ik heb het echt nodig, want ik groei als kool en ik voetbal 3 keer per week. ‘Ze’ zeggen dat ik goed ben, dus zeg ik het zelf ook maar. Vrij simpel, als je niet overtuigd bent van jezelf, hoe kan iemand anders dat dan zijn…
Enfin, na lang rondkijken en passen hadden we het juiste setje in de juiste maat gevonden, maar toen kwam de allergrootste verrassing nog! Ze konden daar, ter plekke mijn naam nog op het shirt zetten! MIJN NAAM, OP EEN AJAX SHIRT. En daar kan maar 1 nummer bij, en dat is nummer 14. Dan kunnen jullie er al vast aan wennen.
Dit verhaal is gebaseerd op fictie en kan de werkelijkheid beschadigen.
Zoals elke boerenkar heb ik ambitie, mijn ’15 minutes of fame’ (en hoe langer hoe beter). Maar het zag er niet goed uit. Al jaren doe ik mijn boerendingen en ben geworden van een glimmende boerenkar met verf en zonder roest, naar een gelaten kar die door weer en wind doet wat karren doen.
De kar van de buren daarentegen had een ander bestaan. Al jaren een parade van fame op die dag in december. Al weken van tevoren was hij er over bezig, die ene dag waarop alles wat het karrenbestaan het cachet geeft om de modderigste paden en stoffigste ladingen, in de dieseldampen van de trekkende trekker te doorstaan.
Ik had de hoop al lang opgegeven en trok de banden met de buurkar daarom maar stevig genoeg aan om mee te genieten van zijn verhalen, als inspiratie voor mijn bestaan.
Maar, zoals met veel verhalen, gebeurde er op een dag iets bijzonders. De buurkar brak zijn as en stond er ineens maar zielig bij. Een gebroken as is een spelbreker en maakt van een kar een hoop ijzer en hout. Een disfunctionele plaatsinnemer op het erf. Het begin van een roestig einde. Ik had met hem te doen.
De ophaaldag kwam en onmiddellijk werd duidelijk dat er een alternatief nodig was voor die dag in december. Ik zag ze staan en ze keken en ik pompte me op en liet het zonlicht weerkaatsen op het laatste niet roestige deel van mijn frame.
Als een vertraagde film kwam de delegatie richting het erf en bekeek me grondig. Het stro en de modder nog op m’n rug; de boer gaf aarzelend toe en mijn 15 minutes of fame straalden me tegemoet!
Geen idee wat er ging gebeuren op 23 november, maar het moest wel geweldig zijn.
Mijn vocabulair als kar is natuurlijk maar beperkt, dus ben ik blij dat de foto’s die gemaakt zijn het verhaal van mijn transformatie beter vertellen dan woorden.
Ik dank dan ook de ijzermijnen, de zaag en lasmachines, de rubberbandenfabrieken en de houtbewerkingswerkplaatsen die aan de basis van mijn geboorte hebben gestaan, maar vooral de vrouwen en mannen, de klussers en de visionairs, de egyptenaren en de meesters en de juffen en de vrijwilligers, maar vooral de kinderen op en achter de kar die mijn transformatie en deze deze dag mogelijk hebben gemaakt.
Het enige wat ik er als kar aan toe wil voegen is: “I’ve been there and done it!”.
Ik ben de pralende Sintkar geweest en kan vanaf nu in vrede kan roesten.
Tenzij ik volgend jaar weer mag.
Ik ben er klaar voor.
Dat was natuurlijk het verhaal van de praalwagen. Die mag natuurlijk ook een podium hebben en dat laten we ook zo, maar het leuke was dat wij er ook bij waren. Terwijl papa aan het klussen was, waren wij aan het spelen met de andere kindjes die er waren.
En ik ben er zelf op de fiets naar toe gereden. Dat was de eerste keer naar school, en ondanks de bombarie die je er bij kunt verwachten, viel het allemaal reuzemee. Het is hetzelfde als fietsen in de speeltuin, alleen dan zonder speeltuin.
(Het voelt een beetje als het idee dat je op de rand van een hoog gebouw loopt. In essentie is dat precies dezelfde ervaring en beweging als langs het lopen op de rand van een stoep, alleen de hoogte zorgt er voor dat je het ineens Spaans benauwd krijgt).
En ik was er bij en fietste met hem mee. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Wat het ook is.
We hebben lekker gespeeld en er waren ook grotere kinderen en die plagen natuurlijk zo nu en dan. Dus toen ze de deuren naar het schoolplein op slot hadden gedaan, moest ik over het hek klimmen om de andere kinderen te bevrijden!
Oh, en er kwam ook nog een brandweer! Het is zo’n dag die vol met onverwacht leuke verrassingen zit, want we kregen ook nog broodjes met knakworst en mochten Fanta en Cola drinken! De bouwers kregen lekker nasi van de Thai van de Keverdijk en je kon aan hun gezichten zien dat het nodig was én dat het lekker was.
Nadat de kar klaar was (en Jay hem geïnspecteerd heeft) en ik omgekleed was als Egyptenaar, zijn we met de school naar de kar bij Het Arsenaal gelopen. Daar stonden de andere karren met de bijbehorende kinderen al klaar, omgeven door Sinterklaasmuziek die uit de speakers schalde en een zwevende waterstraalpiet.
Tessa, Senn en Nynthe waren er ook en Evelyn is juf op de Godelineschool, dus die was er verkleed als hippie ook! Gezellige boel.
Wij hebben gewoon gewacht op Sinterklaas en toen hij aankwam, konden we op onze kar klimmen en de toer door de vesting maken.
Wij zijn eerst even naar huis gegaan en kwamen pas later. Zo lang wachten is niet leuk anyway, bovendien zie je de kar dan mooi aankomen. En mooi was’ie, hij glimde er echt op los! En Dzjez en z’n schoolvriendjes zaten keurig op de banken.
Ja, en na verloop van tijd kon ik niet anders, want ik moest ongelooflijk nodig plassen! En ik mocht niet van de kar. Pas aan het eind…. Ik heb het gered! Gelukkig.
Oh ja, en ik heb ook nog een tekening gemaakt voor Sinterklaas. Papa zei dat hoe mooier de tekening, hoe groter het cadeau kan zijn… Dat is een goeie motivatie, dus ik heb er echt mijn best op gedaan:
En het heeft gewerkt! We hadden én snoepgoed én allebei een Fortnite Nerf!
Ik had een kleurplaat gemaakt en die werkte dus ook. Nu moeten we er alleen op letten dat we elkaar de ogen niet uitschieten.
Anyway, na een lange mooie dag en een lange opluchtende plas, waren we klaar. Ik ben samen met Jay op de bakfiets met mama naar huis gegaan en papa ging lopen (die had nog niet genoeg gesjokt!). Thuis hebben we nog Sinterklaas Journaal gekeken en 2 minihapjes Lasagne. We waren denk ik klaar.
Vandaag is een bijzondere dag, waarbij ik papa en mama tot tranen heb geroerd (mezelf ook, want op een gegeven moment ging het mis en viel ik, waarbij ik m’n ego pijn deed. Maar dat zijn korte pijntjes, zonder bloed, dus met een klop op de schouder en een knuffel, kun je dan snel weer verder).
Waarom was het bijzonder? Het was bijzonder omdat ik de afgelopen weken, elke dag geoefend heb met papa, om letterlijk iets onder de knie te krijgen. Het zijn niet letters en woorden, want daar oefen ik mee met mama, nee het is iets anders. Iets wat ik oorspronkelijk min of meer kon, maar door een lelijke val een aversie voor heb gekregen en daardoor moest ik eerst door een persoonlijke blokkade heen voordat ik mezelf terug in het zadel had.
Letterlijk weer, maar dat kun je dan weer beter met je eigen ogen bekijken, en daarom is hier het filmpje van de laatste twee dagen voor het mirakel van Naarden.
Zo, nu weet je het en begrijp je ook wat ik bedoel.
Voor mij is het ook een belangrijke dag, ondanks het feit dat ik het lastig vind te laten zien en horen dat ik het al lang en beter kan, want vanaf nu heb ik aan Jay een fietsmaatje. Dat betekent concreet dat we de horizon kunnen verwijden en de uithoeken van de fietsbandwereld kunnen ontdekken.
Als we lang genoeg oefenenen, kunnen we samen naar Senn en Nynthe fietsen om op bezoek te gaan en te spelen. De wereld van leuke dingen ligt aan onze voeten!
Maar deze Blog gaat meer over mij dan over jou Dzjez, want ik ben de held in dit verhaal. Niet dat ik niet blij ben met jou aan mijn zijde, maar ik rijd voorop! Ik heb zelf bedacht om via de kleine speeltuin, achter de huizen langs, een groot blokje te fietsen. Wel grappig dat papa achter me aan rent om te kijken of alles wel goed gaat…… Dah! Tuurlijk gaat het goed. Als ik eenmaal besloten heb dat ik kan fietsen, dan fiets ik de stukken er van af!
Wel interessant is dat ik onderweg een dode vogel langs de weg zag liggen. Een goed moment om even bij stil te staan en naar te kijken. Even beseffen dat een volgel, in alles wat het kan zijn, ook gewoon als een zielig hoopje op een tegel kan liggen. Het kijken naar een dode vogel is een beetje zoals met poezen. Als je ze ziet, moet je er altijd even bij stilstaan en als het kan even aaien. Het voelt goed en haalt je even uit de sleur van het alledaagse leven.
Daarover gesproken,…. oh nee, dat mag ik niet zeggen. Dat is voor later.
Voor nu is het belangrijk, dat ik volgens de omstanders, een nieuwere versie van mezelf ben geworden. Op één of andere manier kan ik dat ook wel begrijpen, want elke keer als je iets nieuws bijleert, kun je niet meer dezelfde zijn als daarvoor.
Aan de ene kant omdat je jezelf dan aan het verloochenen bent (en dat is weer zo’n woord dat je zo nu en dan graag eens leest) omdat je de verandering niet erkent, en anderzijds dat je niet bezig bent met je nieuwe ‘skills’ (ja, laten we maar even AngloSaxisch denken en dan de andere kant bedenken dat het woord ‘vaardigheden’ meer klinkt als een beoordeling die je krijgt op school), die je vooral nieuwe mogelijkheden geven van zijn, doen en denken….
Denk daar maar eens over na (commentaren en reacties, kun je onderaan delen).
Vanaf vandaag ben ik Jay 7.0. (Small step for Jay, but giant leap for Jay-kind)
WE ZIJN DUS OOK NOG NAAR HET VESTINGMUSEUM GEWEEST!
Ik maak m’n stem its luider want die Jay vraagt wel heel veel aandacht! <interne stem: En als ik het zo bekijk, belees en beluister, gaat dat de komende jaren iets zijn waar je aan moet wennen>
En het dat was gaaf. Een mooie afleiding van mijn iPadAttraction. We zijn er natuurlijk wel eerder geweest, maar elke keer als we de kanonnen horen afgaan, is de belevenis uniek.
Deze keer zijn we ook met de rondleiding op de boot meegegaan, maar dat grote-mensen-gepraat wordt naar verloop van tijd saaaaaaaaaai, en gelukkig was Jay er en een ander jongetjes, zodat we ongewenste herrie konden maken.
Lang verhaal kort, het was een leerzaam en straks gaan we nog even voetballen in de speeltuin en dan iPad!
En ik ga nog even fietsen (ook al ben ik heel erg moe….) en voor morgen heb ik nu al weer zin in om nog meer te fietsen!
Vakantie is leuk.
Zeker als je een museumkaart hebt en die hebben we, dus op maandag besloten we om dinsdag naar het Aviodrome te gaan (Aviodroom is leuker). Een hangar vol met vliegtuigen en historie (of omgekeerd, of ondersteboven, want met vliegtuigen weet je het nooit!). Hoe dan ook: Papa is enthousiast en heeft waarschijnlijk zelfs een beetje onrustig geslapen.
Het was een beetje miezerig weer, maar dat deert niet. We hadden thuis geluncht (en eten is belangrijk), dus een broekzak van papa met Winegums is genoeg om de dag door te komen (de appels eten we wel op de terugweg).
Het begint al goed. De vliegtuigen lachen je letterlijk tegemoet. Het is alsof je in de film “PLANES” stapt, het vliegtuigbroertje van CARS, voor degenen die het genre ‘Animatiefilms voor kinderen’ een beetje volgen. Papa zegt dat dat de enige goeie reden is om kinderen te krijgen, dan kun je gelegitimeerd en ongegeneerd meekijken naar de nieuwste animatie film.
Daar over gesproken, we zijn ook samen met papa naar Toystory 4 geweest! Opnieuw een zak vol snoepjes, een fles limonade een 3D bril en gaan. Wat een leuke film was dat zeg! Ik ben compleet vergeten dat ik het lastig vind om langer dan een uur stil te zitten! Maar dat terzijde.
Ik was behoorlijk stil voor mijn doen, want ik was onder de indruk. Mooi om te zien en te beseffen, dat iets wat altijd een grote droom is geweest van de mensheid, maar een door de eeuwen heen een onmogelijke opgave was, dan uiteindelijk toch gelukt is.
En dan is er niemand die mij moet zeggen dat vogels dom zijn. Die zijn juist superslim. Hun hele evolutie heeft er toe geleid dat ze met alle gemak van de wereld kunnen vliegen. Geen enkele inspanning, gewoon ‘hup’ de lucht in en gaan. Het lijkt zo simpel eigenlijk, maar als je er bij stilstaat en beseft dat hun botjes hol zijn en de vleugels een hele speciale vorm hebben, zou je toch elke dag in volle bewondering naar ze gaan kijken! Precies.
Precies, en dat is wat we gedaan hebben. Door de tijd heen van de vliegtuigen, kijken naar de ruimtevaart, in een ongelooflijk grote Boeing 747, en die is echt niet te doen zo groot, met een tweede verdieping! Je beseft het pas goed als je in de achterkant bent, waar de stoelen en het plafond uitgehaald zijn. Een HAL zo groot, en dan zit het laadruim er nog onder.
En omdat het regende moesten we schuilen onder de vleugels, waar je normaal niet komt, en dan besef je je pas, hoe groot die wielen zijn en eigenlijk klein in verhouding tot wat ze moeten dragen! En die garageboxen onder de vleugels waar ze in moeten is mega-gigantisch!
En toen zijn we in een simulator gegaan, waarbij je bijna misselijk werd van het open en neer en heen en weer gaan. Geen idee waar het over ging, maar toen we er uitkwamen moeten we rennen naar de volgende hangar, want het regende.
Nog meer vliegtuigen, en toen naar het eerste Schipholgebouw uit 1910. Mooi nagebouwd hebben ze dat, en knap dat ze er ooit zo mee begonnen zijn. Schiphol was eigenlijk een Fort en waarschijnlijk onderdeel van de waterlinie (maar dat is een ander verhaal) en is eigenlijk heel klein beginnen.
Ja, en een van de eerste intercontinentale vliegroutes was naar Indonesië. Ik denk dat je het voor sommigen een intercontinentie route kunt noemen, want dat waren zware tijden voor je blaas!
Toen alles achter de rug was qua kijkgebeuren, konden we eindelijk op de kinderspeeltuigen en gelukkig was het opgedroogd. Na verloop van tijd (Jay was al in grote paniek geweest omdat hij dacht dat papa met de auto al weer terug naar huis was gegaan, zonder ons mee te neme, wat natuurlijk ronduit een belachelijk idee is, want hij was helemaal niet weg), zijn we ook nog even binnen gaan glijden van de glijbaan en toen kregen we nog een ijsje ook, dat we samen, buiten op het terras, hebben opgegeten.
Lekker! En toen gingen we naar huis en konden we na de verplichten stukjes appel, nog een paar lekker winegums eten. Trouwens, het #Aviodrome is goedgekeurd en omdat we gezien hebben dat er nog allemaal nieuwe dingen bijkomen, gaan we binnenkort nog een keer!
Of tot gauw in Grouw, in ieder geval iets wat ik zelf bedacht heb en tegen de FamApp van Snapchat. Dat is niet verslavend of zo gelukkig want anders zou ik daar zo een hele dag mee bezig kunnen zijn….
Iedereen gaat er zijn, alle nichtjes en neef (want dar heb ik er maar 1 van, en dat is Senn). Dus Noa, Quyn, Philine, Lauren, en Nynthe, plus aanhang én Beppe. Allemaal in huisjes op “Yn e lyte” aan het Pikmeer (iets wat je niet tegen een dief moet zeggen! Beetje is dan Pikminder ;-), gelukkig zijn er geen dieven of boeven of bandieten, dus.
En het leuke en fijne bovendien is dat Zelda en Timothy, haar vriend ook nog komen. Wij vertrekken op vrijdag direct na de laatste schooldag. Dus bepakt en bezakt, met de fietsen achterop (de mijne in de kofferbak), gaan we op weg.
De voorspellingen zijn niet goed voor de eerste dagen, maar dat kan ons niet deren. Wij zijn met zijn allen en dat betekent plezier. Het is zoals Friedrich NIezsche al zijn: He who has a why to live can bear almost any how.
Dat is het mooie van kind zijn, dan heb je altijd een ‘Why’! Het is alleen jammer dat je als je ouder wordt, je best moet doen die kinderachtige spontaniteit te behouden. Voor zover Doctorandus Jay Nol Hoff.
Papa gaat ze halverwege ophalen, dus dan duurt het half zo lang voor hij terug is.
Jay heeft zeker een punt, want wals we als kinderen-van-één-familie bij elkaar zijn, kost het geen moeite plezier te hebben. Ook niet als het misschien wat minder goed weer is.
Toen papa weg was, zijn wij gewoon gaan midget golfen met zijn allen, en dat beetje ieder is dan zelfs een beetje lekker.
En we hebben ook ons eigen spel: Jachtseizoen. Het is vrij simple: Je hebt politie en boeven en de politie vangt de boeven. Dat is het. We kunnen het uren spelen en het is ongelofelijk leuk!
Enfin, de eerste dagen zin dus druilerig, maar dat weerhoud ons er niet van er van te genieten. ’s Ochtends mogen we lekker iPad kijken (en er is ook onze eigen Netflix op de televisie) en tussendoor relaxt ontbijten. Als de ochtend verstrijkt en iedereen min of meer wakker is, komen we bij elkaar en doen we dingen. Dat is het, en meer is niet nodig.
‘Tussendoor gaan we naar de winkel en ’s avonds kookt papa iets, of gaan we een keer uit eten. De eerste avond trouwens hadden we mijn lievelingsgerecht, en dat hadden we al vast meegenomen van huis: Maceroni! Hoe goed kan een vakantie beginnen!
Pake kwam direct al langs op dag 1 om de fietsen te brengen en Marthy was er ook bij. Leuk om ze in de ‘Grau-omgeving’ te zien, dat is toch weer anders.
Toen ze weg gingen, zijn we met z’n allen op pake zijn VW bus geklommen en meegereden! Papa moest hem de weg uitleggen, dus die kon mooi de foto maken.
Toen het weer mooi werd, hadden we een grote sloep gehuurd en zijn we lekker gaan varen! Alleen het varen is al lekker en we hadden een bluetooth speaker, dus de tocht was met muziek waarin iedereen lekker mee kon zingen!
Onderweg zijn we gaan zwemmen. Allemaal! Een echt familiegebeuren dus. Best koud hoor, wals je er net in bent, maar daarna is het lekker en verkoelend.
De dag er op hebben we een sloep en een zeilboot, en je raadt het al: Papa is de zeilman, maar Irene is de zeilvrouw!
Wij gingen als eerste mee en de zeilboor en er stond een behoorlijke wind en dus gingen we heel erg scheef! Maar dat maakt het alleen maar leuker natuurlijk, want papa zorgt er wel voor dat we niet omslaan.
Uiteindelijk zijn we van Grau, via de Wijde Ee naar Eernewoude gevaren. Daar was de camping waar papa en zijn zussen G R O T E avonturen hebben beleeft. Wij ook! Wij zijn met z’n allen gaan zwemmen, nadat we eerst een ijsje hebben gegeten.
Uiteindelijk zijn we een week geweest en die is voorbijgevlogen! Gelukkig bleven Zelda en Timo nog een extra dag, en gingen we voordat we naar huis gingen eerst langs Beppe haar huis om taart te eten! Dat kan allemaal in vakantie.
‘S avonds waren Senn en Nynthe er al weer en hebben we in de speeltuin gespeeld en ge-BBQ-d. Een mooi einde van een mooie vakantie!
Ik heb een poppetje getekend aan het begin van het schooljaar en aan het eind. Kijk maar goed of je het kunt vinden (mijn naam staat er naast (en de eerste is linksonder en de andere rechtsonder ;-)))) en wat de verschillen zijn:
Misschien niet helemaal scherp, maar wel een gezellige foto van ons.
De mooie jasjes weer aan, speciaal voor kerst. Siebe en Zelda in stemmig zwart. Het gourmetstel stond al klaar en Opa en Oma waren er bij (en hadden hun befaamde sausen meegenomen) en mama was er klaar voor. Alle ingrediënten voor een gezellige avond, en weer lagen er kadootjes onder de kerstboom.
En dit was natuurlijk de grappige foto…. De echte van de sfeer was deze:
Deze keer met kerst kreeg ik het allergrootste kado!
Ik kon er bijna zelf in! Zo groot was het pak en de kerstman, in dit geval, had amper een groot genoeg stuk papier om het in te pakken. Dat moet wat zijn geweest in de inpakkamer! Maar pakpapier is natuurlijk maar pakpapier zolang het op de rol zit of om het kado heen, daarna is het gewoon een prop.
Een laagje ondoorzichtbaarheid. Dat doet me er aan denken dat we die ondoorzichtbaarheid misschien eens wat meer moeten uitpakken. Die onuitgesproken woorden en gedachtes zijn een verloren bron van inspiratie. En zonder inspiratie is er niet veel vooruitgang.
Ik denk dat inspiratie een van de mooiste woorden in de wereld is. Het woord inspiratie komt namelijk uit de samenstelling van twee Latijnse woorden In en Spiritus. Letterlijk vertaald betekent dit Inblazing en In de geest. Mooi hè
Een brandweerwagen van Paw Patrol was het dus, met allemaal gadgets! Mooi, groot en luidruchtig, helemaal goed! Lekker spelen dus.
Mijn Bron van Bouwinspiratie kwam uit (uiteindelijk) twee gele basisdozen Lego. raampjes, wieltjes, blokjes, plankjes, oogjes, haakjes, oogjes, blokjes, hoekjes, rondjes, pieltjes en palletjes en bovendien in alle kleuren van de regenboog, een vat vol vermaak, en ik ben direct aan het bouwen geslagen. Ik moet zeggen dat het een kleine verslaving is! Heerlijk met het puntje van de tong uit m’n mond en de handen uit de mouwen!
De tweede doos heb ik van mama gekregen toen we gisteren op het Maxis terrein waren. 50% korting! En Jay een vlieg/duik/vaar/rijtuig van Paw Patrol! Je kunt beter kerst vieren begin januari! Kun je twee keer zo veel krijgen…. voor hetzelfde geld!
Tweede kerstdag zijn we bij Tessa op bezoek geweest en daar waren de nichtjes. Senn en Nynthe waren naar hun vader in Drachten, maar die hadden we gelukkig vlak voor kerst al even gezien.
Het was heel gezellig en we hebben lekker gespeeld en soep gegeten! ‘Ze’ hebben ook nog een spelletje gespeeld, waarbij je van een woord heel veel nieuwe woorden moest maken. Niets voor mij!
Siebe ging op ‘derde’ kerstdag weer naar huis, want die moest studeren en wilde natuurlijk even zijn vriendin zien. Maar op tweede kerstdag hebben we nog gevoetbald bij de speeltuin bij Tessa. Siebe kan best goed voetballen en ik kan best goed tegen mijn verlies…. Met papa ging hij Volley-pongen… Dat is voor later en met een volley ball en een pingpongtafel. Ze zijn de besten van de wereld (ook dat ze de enigen zijn die het spelen natuurlijk).
Zelda bleef gezellig nog een paar dagen langer en we zijn nog naar Pake in Drachten geweest en naar Beppe. Het zijn mooie dagen om dat soort dingen te doen. Ben nog wel een beetje misselijk en witjes geweest een aantal dagen. Gelukkig is de zure lucht nu weer uit onze kamer getrokken en kan ik alles weer eten!
Met Tessa zijn we dan ook nog gaan lunchen (mijn haar!). Toen papa Zelda daarna wegbracht, kwam hij een leuk en merkwaardig bord tegen…. Nou ja! Wie verzint dat?? Was op Schiphol bij de treinen. Vast voor toeristen…
Over eten (en nieuwe woorden) gesproken, ik ben gek op een boterham met tomaat en basilicum. Ik denk dat dat de smaak van mijn oude (Italiaanse?) ziel is, die opspeelt en mij ingeeft dat ik dat moet eten.
Het woord basilicum was best moeilijk, maar met ezelsbruggetjes en goed oefenen lukte het toch! Het inspireerde mij tot een stoelgang en een eerste zin, die papa vervolgens als inspiratie gebruikt heeft om mijn liedje te schrijven over het onderwerp (wat overigens in die context (wat overigens ook weer in dit kader), een leuke woordspeling is).
Poepliedje (van Jay)
Ik heb gepoept, ik heb gepoept.
Dikker drollen zijn er zomaar uitgefloept.
Ik moest alweer, ik moest alweer
Lekker poepen doe ik keer op keer.
Ik ben weer klaar, ik ben weer klaar.
De mooiste drollen zijn nu openbaar
Ja uitgezwaaid, ja uitgezwaaid.
De kunst van poepen is mooi gedraaid.
Het heeft ook een leuk melodietje.
Oh ja, mijn favoriete film tijdens kerst nog even. Er is er dus een die ik al 6 keer of zo heb gezien, en eigenlijk nog wel vaker wil zien: Christmas Chronicles.
Het is interessant om achteraf te beseffen dat alle grote en mooie cadeaus ten goede, het genot dan toch weer in de kleine dingetjes zit. Of getalletjes in dit geval. Per toeval ontdekte ik de rekenmachine op papa zijn iPhone, en dat is geweldig. De getallen die je er mee kunt maken, of optellen of die met dat streepje en twee punten kunt doen (-:). Of gewoon het aantal keren tellen dat je op de = drukt. Fenomenaal.
En ik werd er ook helemaal blij van toen papa vertelde dat het ook op de iPad kon. Mijn iPad en die van Dzjez. Nu kunnen we gewoon samen zitten rekenen en praten over getallen. En, wie tot 10 kan tellen, kan eigenlijk over de hele wereld vertellen. Alles wat in de wereld en het heelal gebeurt, is een grote formule met getallen. En dus kun je er niet snel genoeg mee beginnen.
Het is duidelijk dat wiskunde is afgeleid van Wis en Warachtig, en dat is Fries.
Gister was een hele bijzondere dag, want we hadden kerstdiner op school en mama had onze allermooiste kleren uit de kast gehaald. Een overhemd en een colbert en dan zie je dat je met kleine uiterlijke veranderingen grote effectief hebt. In ons geval: Coole boys.
Het kerstdiner was vrij impactvol. Op vele fronten, waaronder mijn maag…. En gulzigheid. Anyway, Te veel en te gulzig eten is een wit gezicht en buikpijn en dat is niet leuk.
Gelukkig was mama een van de obers en kon ze me op onopvallende wijze naar de wc manouvreren…. Twee keer, maar ales ging goed. Dus uteindelijk heb ik bewezen dat ik 5 knakworsten, 3 kleine oliebollen, koekjes, hapjes en 5 glazen limonade kan handelen, zonder al te veel grote problemen.
Ik ook. Ik heb lekker doorgepeuzeld en ook mijn wangen mee laten genieten van al dat lekkers (mama kwam toevallig langs om het af te vegen). Het gebeurt niet zo vaak dat je in de klas een overdaad aan keuze hebt en er ook nog eens ongegeneerd van mag pakken. Bolle wangen en overwerkte kaakspieren dus.
Maar het is het allemaal waard, want ik mocht daarna met veel poeha kerstliedjes zingen met de hoempapaband op het schoolplein.
Oh ja, dat doet me er aan herinneren dat ik in de ochtend van vandaag (21 december) naar de witte kerk zijn gegaan om te zingen en ik was verkleed als schaap. Op de foto lijkt het nog een herder, maar in de kerk kreeg ik twee schapenoren op mijn hoofd en was ik een schaap dus.
Er is natuurlijk weer heel veel gebeurt, waarbij mijn verjaardag en die van sinterklaas vrij centraal stonden in de cadeau-krijgerij….
Want daar heb ik er genoeg van gekregen. Niet alleen maar de cadeaus, maar eigenlijk compleet nieuwe territoria in mijn ontwikkeling en voorkeur om te ontdekken. Lego City bijvoorbeeld, en een racebaan.
Nu is het met racebanen zo dat het in elkaar zetten door papa gebeurt en daarna je vooral in eerste instantie die rondjes onder de knie wilt krijgen…. Daarna is er weer genoeg anders te doen en verstoft de racebaan een beetje, maar dat hoort er bij.
Het was wel even schrikken-slash-onduidelijk toen ik eerst de hoes van een iPad kreeg en toen pas de iPad……Maar wat een blijdschap! Een leven zonder iPad is ondenkbaar. In ieder geval, alle belangrijke kados voor mij en Jay hadden een gedicht (en die van mama heb ik er ook bij gedaan, voor later om na te lezen).
Ik kan dan dus ook hè! Racebanen. Met de controller in de hand, rij ik zomaar blokjes, soms tot het niveau dat ik Dzjez er uit race. Dat kan natuurlijk ook een reden zijn dat de baan nu aan het verstoffen is. Qua spelletjes in het algemeen hebben we trouwens niet te klagen.
In een notendop: Wie ben ik, Monopoly van cars, Rummicub voor kinderen en 4 op een rij (uit mijn hoofd hè, het kunnen er ongetwijfeld meer zijn). Ikzelf heb in ieder geval Paw Patrol gekregen en dat is over heldhaftige honden en reddingsacties. Maar Power Rangers vind ik nu eigenlijk ook wel heel gaaf.
Ik speel er we veel mee, maar ook de kralen die eigenlijk in de kerstboom horen, zijn momenteel mijn favoriete speelgoed. Ik denk soms dat ik de personificatie ben van een kinderhand die snel is gevuld.
Waar ik dan weer superblij van ben geworden is mijn nieuwe iPad. Die vorige was een gevaar voor mijn vingers aan het worden, want de scherven vielen letterlijk van het scherm. Ik heb mijn les wel geleerd (hoop ik) en ga niet of minder onzorgvuldig om met mij iPad.
Wat mij trouwens erg bij is gebleven is ons bezoek aan het museum van Van Gogh. Wat is het toch bijzonder dat een man in zo’n korte tijd, zo’n beroemde schilder is geworden en ook nog eens zijn oorlel er af gesneden heeft. Met de audiotour en papa heb ik veel interessante dingen geleerd. Bijvoorbeeld:
Je bent nooit te oud om te beginnen.
En dan was er ineens sneeuw ook! En het was nog niet eens kerst. Daar klopt toch helemaal niets van! En begin nou niet over de opwarming van de aarde, want die heeft er niets mee te maken. Niet met zo’n sterk oorzaak-gevolg-verband. Dat betekent niet dat we er geen rekening mee moeten houden, maar we moeten vooral niet overdrijven (maar dat is een ander verhaal, en heeft ook met getallen en rekenenen te maken).
De sneeuw was wel een mooie verrassing en een goed anti-iPad-gebeuren, waardoor we in no-time buiten in onze kleren en met handschoenen stonden. Ze hebben zelfs nieuw leven gecreëerd.
Op twee manieren: 1. Een echte mini sneeuwpop met expressie-op-zijn-gezicht en 2. Leven voor een buurvrouw die zich niet ongestoord nog eens om kon draaien door de vrolijke kinder-(en papa-)geluiden in de sneeuw. Ik vind dat een goede reden om chagrijnig te zijn.
Nou, dat was het in een notendop.
We hebben natuurlijk wel veel meer meegemaakt, maar het gevolg van veel meemaken is dat je daardoor ook weiniger tijd hebt om dingen te doen. Nu moeten we ons voorbereiden op kerst en oud en nieuw en hebben net onze laatste schooldag achter de rug. Siebe en Zelda komen, dus veel tijd om te spelen, spelletjes te doen en te praten.
Oh ja, papa is gaan fietsen met Rogier de ex-buurman, maar echte vriend… (de personificatie van een blije man in de sneeuw).
Dzjez & Jay 